این کتاب را که در هشت بخش به بررسی شعرهای فردوسی، نظامی، سنایی، ناصرخسرو، عطار، مولانا، سعدی و حافظ میپردازد . . . .
محمدزید بهبهانی در بخشهایی از کتاب خود درباره ذات هنر و شعر اینگونه نوشته است: "یکی از بهترین، پربارترین و فراگیرترین هنرها، شعر است. هیچ یک از هنرمندان به اندازه شاعران در تهذیب اخلاق و تلطیف روح بشر مؤثر و مفید نبودهاند. اهمیت کار شاعران بعد از پیغمبران از تمام خدمتگزاران بشر بیشتر است. بدون شک، در تربیت نفوس آدمیان و ترویج ارزشهای معنوی، جایگاه شاعران بعد از پیغمبران قرار دارد؛ شاعرانی که با بیان جذاب و دلربایشان مردم را به حق و حقیقت فراخوانده، با بیان سحرآمیزشان پرده ستمکاران را دریدهاند و در اشعارشان مضامین آیات شریفه قرآن مجید را به زبان شیرین فارسی و سبکهای مختلف بیان کرده و یاد خدا و انبیا و اولیا را در دل زنده کردهاند و به همین دلیل، سرودههایشان، سرود قدسی و زمزمه قدسیان و تسبیح فرشتگان را حکایت میکند."